Ik ben Nadia, een spontane, vrolijke, open kwebbelkous, die vaak ook heel rustig is.
Een creatieve, prettig gestoorde chaoot, die in haar schrijven juist netjes en precies, maar wel sprankelend, is.
Een lieve, zachtaardige, sensitieve tante, die heel soms flink vurig uit de hoek kan komen.
Mijn grote liefdes zijn mijn mannen. Mijn man en onze twee fantastische jongens van negen en zes jaar oud. Zelfs onze kat en onze gerbils zijn man, dus ik ben zwaar in de minderheid thuis.
Ik ben schrijf- en blogcoach, dichter en auteur van de roman Reis naar mij. Ook doe ik redactiewerk bij Nieuwetijdskind en schrijf ik voor ze.
Als blogcoach ben ik een tikkie (lees: beetje boel) eigenwijs. Natuurlijk ken ik de regeltjes en kunnen bepaalde regels erg belangrijk zijn, maar wat ik nog veel belangrijker vind dan de regels, is of een tekst raakt. Of het aanspreekt en mensen denken dat het voor hen geschreven is. Daar ligt mijn focus, daar ligt mijn kracht.
Eigenlijk heb ik altijd geschreven. Ik durfde er alleen niet mijn beroep van te maken. Kreeg te vaak te horen dat er geen droog brood mee te verdienen was. Maar nu is het mijn tijd. Nu ga ik mijn hart achterna. Het hart dat klopt voor schrijven!
Toen ik klein was, schreef ik al gedichtjes en verhalen over dingen die me bezig hielden. Als ik onrecht tegenkwam in de wereld, werd dat een gedicht. Wilde ik ervaringen verwerken, dan werd dat een verhaaltje. Gevoelig als ik was, kwam al het leed in de wereld soms hard binnen. Schrijven was mijn uitlaatklep. Later op school sleutelde ik aan mijn verslagen tot ze in mijn ogen helemaal perfect waren. Stukken van medestudenten herschreef ik desnoods. Kopjes thee werden koud naast me en snacks bleven onaangeroerd als ik eenmaal geconcentreerd was. Door de overtuiging dat ik van schrijven niet mijn beroep kon maken, besloot ik het onderwijs in te gaan, om mijn liefde voor taal over te brengen. Toch bleef het altijd kriebelen: ik wilde zelf schrijven!
Dat je jezelf daarmee ook zichtbaar maakt, vond ik nog wel ontzettend eng.
Durfde ik mezelf wel te laten zien? Zouden mensen me niet uitlachen? Wat zouden mensen van me denken als ik mezelf zou zijn in de teksten die ik schreef? Ondanks al mijn angsten, besloot ik toch te gaan bloggen en artikelen te gaan schrijven voor online magazines. Waar ik bang voor was, gebeurde natuurlijk. Mensen vonden er iets van. Sommigen vonden mij maar een raar mens, snapten totaal niet waar ik het over had. Sommigen lachten me inderdaad uit. Maar veel meer mensen raakte ik! Ze voelden zich aangesproken door wat ik te melden had. Ze herkenden zich in wat ik schreef. Voelden zich getroost en begrepen en zochten contact. Dat was wat ik wilde bereiken. Dat wil ik ook nog steeds, maar mijn droom gaat tegenwoordig nog verder dan dat. Ik wil namelijk ook anderen helpen om ditzelfde te bereiken. Ik wil anderen helpen mensen te raken. Ik wil anderen helpen zichtbaar te zijn en hun verhaal te delen.
Ik wil mijn liefde voor taal uitdragen en anderen helpen met mijn talent. Want niet voor iedereen is het zo vanzelfsprekend. De juiste woorden komen niet iedereen zo aanwaaien. Het is mijn grote passie om ook jou te helpen om mooie, aansprekende en sprankelende teksten op papier te zetten. Om jou te laten zien dat er ook in jou een blogger of schrijver zit.
Ik geloof dat je bij jezelf en bij je lezers een enorme transformatie in gang kunt zetten door op te schrijven wat er in je hart leeft. En als jij een stuk van jezelf heelt, heel je zoveel meer dan alleen dat. Daar help ik je met liefde bij.
Wil je meer weten, neem dan contact met me op.