Foto: Alice Kempers fotografie
Als kind wilde ik alles worden, behalve standaard. Ik riep dat ik modeontwerpster wilde worden, of toneelspeelster, of zangeres. Ik hield ervan in het middelpunt van de belangstelling te staan en was thuis de clown. Tot ik steeds meer kritiek kreeg als ik mezelf was. Zelfs als mensen het niet hardop zeiden, voelde ik het oordeel dat ze over me hadden. Langzaam maar zeker werd dat meisje, dat vol vertrouwen heupwiegde door het leven, een steeds meer aangepaste versie van zichzelf. Hoe ouder ik werd, hoe minder aanwezig, hoe minder opvallend ik werd. Een kameleon. Tot ik, inmiddels lang geleden, in het onderwijs in een burn-out terecht kwam en niet langer zo door kon. Ik had te lang ontkend wie ik werkelijk was. Was zwaar overprikkeld geraakt en mezelf volledig kwijt. Het bleek een lange weg naar mijn echte zelf. Laagje voor laagje pelde ik af. Stukje bij beetje kwam ik bij wie ik echt ben en durfde ik die versie, zonder maskers, puur in al haar raakbaarheid én haar kracht te laten zien.
Ik durfde eindelijke weer te laten zien dat ik een prettig gestoorde, zachtaardige, enthousiaste, sensitieve, intuïtieve creatieveling ben. Met een groot hart vol vuur voor het leven en al het moois daarin. Ik laat zelfs zien dat ik een irritant trotse moeder ben en dol op alles en iedereen in mijn mannenhuishouden (zelfs onze kat en gerbils zijn man). Heerlijk zo’n no-nonsens omgeving!
Dat echt mezelf zijn, bleek een gouden zet! Hoe dichter ik bij mezelf kwam, hoe meer ik van mezelf liet zien, hoe meer mensen ik om me heen verzamelde bij wie ik mezelf mocht zijn. En niet alleen dat: ik kreeg ook klanten die perfect bij mij pasten. Nog steeds word ik iedere keer weer blij van ze. Ik zie dan een big smile terug via mijn Zoom schermpje. Ik trek alleen nog maar aan wie er echt bij me past, want degenen die mij niks vinden, haken gewoon af. Geen hoofdpijn klanten meer, maar uitsluitend hele fijne vrouwen, die ik mag helpen zien wat zij zelf nog niet zien en doen wat ze zelf nog niet durven.
Als mens en als coach ben ik een tikkie (lees: beetje boel) eigenwijs. Natuurlijk ken ik de marketing- en schrijfregels en kunnen bepaalde daarvan erg belangrijk zijn, maar wat ik nog veel belangrijker vind dan welke regel dan ook, is of wat mensen doen, echt bij ze past. Ik voel de intentie en energie achter wat ik lees en kan dus feilloos aangeven of het klopt, of nog ergens niet helemaal.
Ik hou zelf bijvoorbeeld niet van wat ik ‘oude’ marketing noem, gebaseerd op angst en tekort. Ook hou ik niet van roeptoeteren en ben wars van fake. Geef mij maar puur en authentiek. Dán heb je me. En met zulke mensen wil ik ook werken, die dat in zichzelf nog meer willen ontwaken en laten zien. Zodat we samen nog zo veel meer vrouwen toestemming geven om dit ook te gaan doen, geen filters, geen maskers, gewoon jezelf zijn, in al je pracht en kracht.
Ik ben een teacher in hart en nieren. Ooit was ik namelijk lerares Engels en al het mooie aan het 'juffen' heb ik gehouden. Ik ben geen ‘juf met de rode pen’, maar de grote cheerleader die ziet wat anderen nog niet zien. Het onderwijs is geen plek meer voor mij, maar de lerares in mijn hart mag er weer zijn, zodat ik mijn klanten nog meer kan leren.
Fun facts over Nadia:
Wil je weten of ik dé schrijfcoach ben voor jou? Neem contact met me op.