De meeste vrouwen met wie ik werk, zelf de meeste vrouwen die ik ken, hebben iets gemeen: Ze willen zorgen, anderen helpen, anderen helen. En hoe prachtig is dat? Misschien ben jij ook zo iemand. Maar wie vergeet jij dan vaak? Wie schiet erbij in? Wie loop je voorbij? Juist ja, jezelf!
Sporten? Ja natuurlijk, als de kinderen naar hun sportlessen zijn geweest en je partner de sport uurtjes heeft gehad en er dan nog tijd over is. Een goed boek lezen, of tijd maken voor je hobby’s? Zeker, als de kinderen op bed liggen, als je al je klanten goed geholpen hebt, of als het huis aan kant is. Werken aan wat jij echt wilt, waar je hart van gaat zingen? Ja, op zaterdag, tussen de wasjes en de boodschappen door. We zijn geneigd onszelf te vergeten. En natuurlijk zetten we daar stappen in. Plannen we ‘me-time’ in, maar hoe vaak komt het er echt van?Verder lezen →
Als je hart even stil is
Ik ben heel goed in cocoonen. In luieren met mijn jongens. Tot 12 uur in onze pyjama rond sjokken. Heerlijk na de drukte van de decembermaand. Onze veel te fijne nieuwe bank draagt ook niet bij aan productiviteit, die hangt veel te lekker, filmpje aan, kussentjes, dekentjes, iets lekkers erbij. En dan heerlijk samen knuffelen op de bank. Huismus als ik ben. Nee, de kerstvakantie is niet mijn gezondste periode, als ik heel eerlijk ben. Veel binnen, veel luieren, veel lekkers, regelmatig een wijntje, chipje. Best confronterend als ik het zo opschrijf!
Soms is mijn hart dan best stil
Tijd voor jouw moedige hart
Zaterdagochtend 6.55. Ik heb net mijn jongste terug gebracht naar bed nadat hij een knuffel was komen halen na een nachtmerrie over “een draak met vuurogen”. En, zoals altijd, lig ik daarna eerst even wakker en mijmer wat. Geen idee waar mijn hoofd de woorden vandaan plukt zo in de vroege ochtend, maar ineens zijn ze er: ‘Je hart is nooit bang’. Uiteraard associeert mijn brein verder. Bedenkt hoe mensen vaak denken dat hun hart bang is. Het liedje van Rob de Nijs schiet zelfs, jammer genoeg, ‘aan’ in mijn hoofd. Nee, Rob, je hart was niet bang, je hoofd was bang.Verder lezen →
In-jezelf-keer-weer
Mijn heerlijk zachte fleecedekentje en ik zijn nagenoeg onafscheidelijk op dit soort dagen. Het is zondagochtend. Buiten giert de wind om het huis, de regendruppels glijden naar beneden over de ramen. De kat kwam net doorweekt en luid miauwend van opluchting weer binnen.
Als ik nergens naartoe hoef, hou ik van dit soort dagen. Het is het perfecte weer om naar binnen te keren en te creëren. Niet alleen naar binnen in je huis, maar naar binnen in jezelf. Op dit soort dagen, dat je jezelf je jogging broek, je dekentje en je coconnetje gunt, kun je je hart vaak net wat beter verstaan. Wordt haar gefluister wat harder.Verder lezen →
De perfectie achter de imperfectie
Kijk nou wat een rode neus! Die spleetjes van oogjes…. En je ziet mijn tandvlees helemaal. Wat een stomme foto! Zo had het gesprek in mijn hoofd kúnnen gaan toen ik keek naar een foto die mijn zwager een paar weken terug van me maakte als onderdeel van een korte fotoshoot. Maar ik besloot er anders naar te kijken en postte de foto zelfs op Instagram en Facebook afgelopen weekend. Want ik besloot te zien: Wat een lol had ik daar. Ik lach voluit. Wat fijn dat ik dat kan, zo voluit lol hebben en genieten. Wat een vrolijke foto van een stralende vrouw! Alles wat ik eerder noemde klopte ook, maar ik nam het besluit om anders te kijken, met compassie. Ik keek naar mijn kracht.
Het perfecte plaatje is vaak nep
Alles is goed zoals het is
Drie dames. Van tevoren had ik gehoopt op zes, maar tegenover mij zitten er drie. In de ruimte passen er zestien, maar toch voelt deze, met ons viertjes erin, precies vol genoeg.
De industriële stalen lampen, de bakstenen muren, de kleurige schilderijen van David Bowie – met zijn indringende blauwe en groene oog – en Jimi Hendrix. Alles klopt met de energie van ons vieren.
In de lunchpauze delen we verhalen alsof we elkaar al jaren kennen. Bijzonder om steeds weer te zien wat het openen van je hart op papier doet voor de deelneemsters aan de workshop en voor de groepsdynamiek. Ik voel opnieuw: Het is precies goed zoals het is.Verder lezen →
De overvloed die jij bent
De overvloed die jij bent
‘Slechts enkele beschikbaar’, ‘Voor …. Als je VANDAAG NOG beslist!’ Dit soort sales pagina’s, facebook ads, upsells aan het einde van een event of webinar. En ze werken vaak als een tierelier hoor, daar hebben hele slimme mensen over nagedacht. Zou misschien ook goed zijn voor mijn business, om jullie reptielenbrein aan te spreken. Om jullie schaarste te laten voelen… Maar alles in mij zegt dan heel hard ‘NEE!’ en dat straal ik uit ook. (dat weet ik, omdat ik het ook weleens geprobeerd heb) Dus werkt het niet, niet voor mij, maar volgens mij past het ook niet meer in deze tijd. Worden wij niet steeds bewuster? Kiezen wij niet steeds meer uit ons hart, in plaats van vanuit ons (reptielen)brein? Willen wij niet juist overvloed ervaren? Willen wij niet onszelf zijn en ons omringen met mensen die zichzelf zijn?Verder lezen →
Ben jij ook een olielampje?
“Wat is er dan zo eng aan de wereld? Aan de maatschappij?” vraagt ze me. Diep in me hoor ik: De wereld is een enge plek, daar vinden ze altijd iets van me. Als ik echt mezelf ben, dan ‘moeten ze me niet meer’. Zo, die zag ik niet aankomen! Ik dacht dat ik tegenwoordig (bijna) helemaal oké was met mezelf, maar kennelijk zat er nog een laagje om af te pellen. Kennelijk blijven er altijd laagjes over, hoe hard je ook aan jezelf hebt gewerkt. Maar dat is ook goed, hoe menselijk zou ik nog zijn als ook ik niet mijn onzekerheden af en toe nog had? Als mens zijn we biologisch geprogrammeerd om erbij te willen horen, dus is het heel normaal dat we aardig en leuk gevonden willen worden.
Het olielampje
Waarom niet nu?
Ik ben een kei in ideeën bedenken. Fantastische plannen. Soms gedurfd, soms creatief, soms gewoon lekker veilig. Maar sowieso dansen er altijd wel wat ideeën en plannen door mijn hoofd (ja, ze dansen, ik heb een levendig hoofd 😉). Nu blijk ik alleen soms ook een kei in uitstellen. Soms omdat het idee nog niet helemaal ‘af’ is. Soms omdat ik iemands mening vraag en die ook nog eens voor waar aanneem. Soms omdat het nog niet voelt als het moment. Maar meestal omdat ik het te eng vind, te spannend.
En dat heb ik met veel van de lezers van mijn berichten gemeen.Verder lezen →
Ik wist niet dat ik het in me had!
“Welke blokkades heb je nog? Wat staat je nog in de weg om jouw doelen te bereiken?” Ik ben op het Be Epic Event van Monica Job en zij stelt deze vraag. Ik schrijf ijverig op: Mijn straalangst. Ik kreeg de laatste tijd meerdere gouden kansen aangeboden en wat deed ik? Uitstellen. Excuses verzinnen (‘Ja maar eerst moet ik…’). Ja, ik heb soms wat faalangst, maar mijn straalangst is vele malen groter.
“Ben je er klaar voor om dit voorgoed achter je te laten?” ‘Ja!’ zegt mijn hart, ‘Dat ligt eraan’ zegt mijn hoofd. En dan komt de pijl tevoorschijn. ‘Zie je, die pijl!’ zegt mijn hoofd ‘veel te eng!’
“Deze pijl staat voor alles wat je tegenhoudt. Straks zet je hem hier, op dit gevoelige plekje op je hals. Deze dames begeleiden je hierbij. Ben jij klaar om je blokkades te doorbreken?”Verder lezen →