Dat heb ik de afgelopen tijd nog weleens gehoord als ik iets deelde, op mijn privépagina overigens, maar daar gaat dit niet eens over. Iedereen die mijn blog/mails leest, weet dat ik ook daar behoorlijk open ben over mijn leven. Ik geloof in jezelf laten zien zoals je bent. Daar hoort ook mijn gevoeligheid bij. Daar hoort ook bij hoe ik in het leven sta. Daar hoort ook bij dat ik mij vaak ‘anders’ heb gevoeld, of niet geaccepteerd. Maar al die dingen die ik deel, hebben niets te maken met mijn expertstatus. Ze hebben te maken met mijzelf accepteren hoe ik ben, met al mijn gekkigheidjes, en die gekkigheidjes zo omarmen, dat ik ze zelfs deel met de wereld, als ik denk dat anderen er iets aan hebben om erover te lezen.Verder lezen →
De kracht van leven met je hart wijd open
Als klein meisje leefde ik met mijn hart wijd open. Ik was vrolijk, spontaan en danste door het leven. Op één gemene pestkop na was ik vriendjes met iedereen in de klas. Ik fladderde als een vlindertje door de basisschool.
Groot was dan ook mijn desillusie toen ik op de middelbare school ineens ‘niet goed genoeg’ bleek voor mijn klasgenoten. Mijn bril was te groot, mijn kuif te hoog en ikzelf veel te klein met mijn 1 meter 49. Langzaam ging ik proberen me aan te passen. Ik kon mijzelf niet laten groeien, maar wel mijn bril laten verdwijnen, mijn haar en kleding aanpassen, stoerder doen dan ik me voelde. Maar natuurlijk werkte dat niet, want ik was gewoon niet zoals de rest. Steeds minder liet ik mijzelf zien. Steeds meer probeerde ik mijn hart te sluiten.
Tijdens mijn studie werd weer bevestigd dat mensen mij vaak wat prettiger in de omgang vonden als ik een wezenlijk deel van mijzelf wegstopte, dus wederom paste ik mij, zoveel als ik kon – helemaal lukte me nooit – aan.Verder lezen →
‘Ben jij gek ofzo?’
Met grote ogen en opgetrokken wenkbrauwen kijkt ze me aan. ‘Meen je dat echt? Ik zou het beest door de wc gespoeld hebben!’ Een andere moeder valt haar bij. ‘Ik ben best een dierenvriend, maar deze zou ik toch aan de kat gegeven hebben, denk ik. Wel goed van je hoor, maar ik zou de moeite niet genomen hebben.’ Ik sta bij het voetbalveld waar mijn jongste aan het trainen is en heb net verteld dat manlief en oudste zoon onderweg naar Friesland zijn om een van onze gerbils, die ineens een vrouwtje bleek te zijn en ook nog eens hoogstwaarschijnlijk zwanger, naar de beste opvang die ik heb kunnen vinden te brengen. Ik heb er nog niet eens bij gezegd dat ik maar drie uurtjes heb geslapen omdat ik me suf gepiekerd heb wat de beste oplossing was. Dat ik om 2 uur ’s nachts nog met de bewuste gerbil in mijn handen heb gestaan om een foto te maken om aan de mevrouw van de opvang te sturen om te checken of ik goed gezien had dat het een vrouwtje was.
Mijn grote hart
Het grappige is dat ik me altijd van bijna alles wat ‘men’ over mij zei wat aangetrokken heb.Verder lezen →
Produceren als een malle
Soms heb je van die dagen dat je zou willen produceren als een malle. Soms moet je van jezelf gewoon heel veel. Maar fluistert er ergens ook een stemmetje: Ik wil veel liever naar buiten! Ik wil niet hier binnen achter mijn laptop zitten, omdat dat nu eenmaal zo hoort. Het is mooi weer, ik wil genieten! Grote kans dat daar tegenin gebracht wordt (soms zou je bijna de psychiater bellen als ondernemer 😉): Maar je moest nog 4 Facebook posts maken, 3 Instagram berichten, je zou nog wat op LinkedIn zetten én je moet eigenlijk bloggen! Ik heb inmiddels geleerd dat als dat stemmetje (van mijn hart) heel graag naar buiten wil, ik beter kan luisteren. Creëren onder dwang gaat namelijk meestal niet en als ik mijn hart volg, stroomt de inspiratie daarna wél.Verder lezen →
Zalig zoete zintuiglijke zinnen
Die had ik verwacht te schrijven zondag. En ja, ik heb geschreven, heerlijk geschreven zelfs. Rakend geschreven ook, maar zalig zoet? Nee. Er waren geen karmozijn rode velours gordijnen in mijn verbeelding, geen romantische scènes tussen het wulpse meisje en haar boerensoldaat bij de ijzeren poort van het fort. Er waren woorden van het hart. Woorden van verlies. Hooggehakte snelle stappen, vuurrode ogen in de spiegel, glinsterend sterrenstof vol liefde. Koningsblauwe sjaals en een zilveren sleutel tot het hart van de vrouw die hem op haar licht gebruinde huid droeg. Er waren paarse lippen die geen woorden meer konden vormen, er was kou tot op het bot gevoeld. Knotwilgen diep geworteld in de grond, zuchtend om een straaltje zon in de striemende regen. Enthousiaste krullenbossen die aan mij wilden snuffelen, het baasje van de hond die mij vernietigend aankeek toen ik zijn krullenbos mijn hand toestak. Een hoofd overvol met woorden en indrukken, klaar om te ontploffen als het buskruit dat vroeger opgeslagen stond in het fort. Het was een zalige, prachtige dag, zilt als het zout dat uit de voegen kroop op de slaapkamer van de soldaten en de tranen die ik wegslikte. Heel soms is zilt en koud veel inspirerender dan zoet en warm, zo leerde ik.Verder lezen →
Een masker opzetten om jezelf te kunnen zijn
Afgelopen weekend heb ik voor het eerst in mijn 41 jaar carnaval gevierd. Ik had het vastgeroeste idee dat het niets voor mij zou zijn. Veel drank (ik hou van een wijntje, maar niet van dronken worden), kostuums (ik heb hard genoeg mijn best gedaan om eindelijk te worden wie ik ben), lawaai, veel prikkels en dan de verhalen die je hoort over hoe mensen zich kunnen gedragen/misdragen. Nee, dat was mijn feestje niet, riep ik altijd. Vorig jaar overtuigde een vriendin die behoorlijk op mij lijkt mij om het dan dit jaar toch eens te gaan proberen. “Hartstikke leuk, kunnen we lekker dansen en het is écht gezellig!” En tja, hoe kan ik blijven volhouden dat iets niets voor mij is, als ik het nooit geprobeerd heb? Dus ging ik, als schoolmeisje/Britney Spears verkleed, het afgelopen zaterdag eens proberen. Onze buurman was de Prins, dus een extra reden om te gaan.
Façades vielen weg
Wat was ik blij verrast toen ik er kwam. Het tegendeel van wat ik altijd had gedacht bleek namelijk waar: Verder lezen →
Wat was jouw omslagpunt?
Of het nu gaat om klein of groot verdriet, kleine of grote wanhoop, er is altijd een ‘omslagpunt’. Een moment waarop er iets gebeurt waardoor je dingen anders kan bekijken en vanaf dat moment gaat het beter. Ik had en heb dat vaak in contact met dieren. Als ik een leuk dier zie, dan verschijnt er weer een glimlach op mijn gezicht en gaat het wat beter. Ik heb het zelf ook als ik plotseling inzie dat ik misschien een tikkie overdrijf. Ineens zie ik hoe absurd ik bezig ben en moet ik om mezelf lachen, het omslagpunt. Ik merkte tijdens mijn burn-out pas echt hoe diep ik erin zat, toen ik niet meer kon lachen om een leuk dier, of een grappig kindje. Toen mijn energie niet terugkwam van al het moois dat ik tegenkwam. Het deed me niets meer. Dat was schrikken. Ik zou nu niet meer weten wat toen het omslagpunt precies was, het is ook al lang geleden. Ik weet wel waardoor ik besefte dat het er was geweest: Toen ik weer vacatures ging bekijken, omdat ik de wereld weer in wilde. De omslag was ingezet.Verder lezen →
Wat schrijven mij bracht
Het is best lastig terug te halen wie ik was voor ik ging schrijven. Ik pakte namelijk het schrijven weer op in de periode dat er nogal veel veranderde in mijn leven. Ik was net voor het eerst moeder geworden van het mooiste, liefste, meest pure mannetje dat ik ooit had gezien. Omdat mijn liefde voor hem mijn hart bijna liet ontploffen, ging ik weer dichten. Omdat het ook niet altijd makkelijk was om zo’n puur mannetje in deze grote, boze wereld (mijn visie op dat moment) te zetten, ging ik ook bloggen. Ik zou zelf mijn eigen blog van die periode niet eens meer kunnen vinden, denk ik, maar dat hoeft ook niet. Ik begon ook te schrijven voor Nieuwetijdskind Magazine, wilde delen wat het met mij deed dat ik dit mannetje in mijn leven had. Maar ik kwam ook veel stukken tegen die ik nog niet geheeld had. Het mij anders voelen dan anderen, een vreemde eend in de bijt. Hoe dingen me raakten, diep in mijn hart. Hoe ik de wereld zag… Dus ging ik schrijven, het móest eruit. Het kon me nog niet eens veel schelen of mensen het zouden lezen. En ik groeide en groeide, niet alleen als schrijver, maar ook als mens en als mama. Ik zal proberen te schetsen wat het allemaal met me deed.Verder lezen →
Voel jij je passie nog?
Je doet wat je doet, of je hebt dromen, omdat je ooit een diepe passie voelde. Je móest iets doen met jouw talenten of met jouw verhaal. Maar soms kan die passie ook ineens wat wegzakken. Vaak weet je nog wel dat je die drive had, maar voel je het even niet meer tot in iedere vezel. Misschien wil je heel graag schrijven of jouw verhaal delen. Misschien heb je een praktijk en wil je daarin jouw talenten volop benutten, maar 24/7 jouw passie voelen, dat is wat veel gevraagd. En soms, met name in de winter voor velen, is onze drang om naar binnen te keren zo groot, dat we de verbinding met onze passie wat kwijtraken. Ik ben zelf ook een soort winterslaper. Ik zit het liefste lekker binnen, met warme kopjes thee. Heb minder de neiging om naar buiten te treden, letterlijk en figuurlijk. Toen vorige week ook een van mijn zoons nog flink griep kreeg, bleef het helemaal wat stil in mijn wereld. Ik bleef bij hem in de buurt, zelfs een negenjarige heeft nog graag mama dichtbij als hij ziek is. Dus zaten we samen op de bank onder een dekentje. Regelde ik broodjes ‘zoals oma die altijd maakte’, schonk glaasjes drinken in. En dat doe ik met heel veel liefde, maar daardoor kwam ik even helemaal niet aan mijzelf en mijn werk toe. En was de passie even een beetje zoek.Verder lezen →
Hoe duidelijk is jouw missie?
Ik heb zo’n partner die je iedereen gunt. Een met wie je ’s avonds met een wijntje in je hand lekker op de bank kunt gaan zitten sparren over je bedrijf. Die met je meedenkt en je steunt. Die soms zelfs met je meegaat naar events, om samen te groeien. En die vaak precies de juiste vragen weet te stellen. Zo kregen we het donderdagavond ook over mijn missie. Wat ik écht wil voor de mensen met wie ik werk. Waar mijn krachten liggen en mijn diepe WAAROM. En ik besefte dat ik daar niet altijd bij stil sta én dat mijn missie, mijn WHY, eigenlijk veel meer is dan alleen ‘vrouwen beter leren schrijven’.Verder lezen →