Ze slaakt een kreet en grijpt met twee handen naar haar buik. Ongerust kijken de andere deelneemsters op. Ik kijk haar aan, maar ik ben niet verbaasd, ik voelde dat er iets zou gebeuren hier, bij de tempel van Hera. Ik was net begonnen de schrijfoefening van vandaag uit te leggen. “Het gaat goed, maak je geen zorgen”, zegt ze beslist. “Het kwam door het woord ‘Hogepriesteres’, dit soort dingen heb ik vaker gehad. Ik denk dat het te maken heeft met blokkades die loskomen.” Zachtjes schokt haar lichaam, vanuit haar buik. Tijdens de uitleg van de oefening van vandaag heb ik inderdaad net verteld dat er hier een Hogepriesteres woonde. Ik vraag de deelneemsters van mijn retreat of ze de Hogepriesteres, de wijze, krachtige vrouw, in zichzelf op willen zoeken, om op te schrijven wat die haar wil vertellen, welke wijsheid ze wil delen. “Je vraagt nogal wat”, merkt een andere deelneemster op. Waar ik bij de een iets zie openen, zie ik bij haar de luiken sluiten. Ook dat is goed, het is haar proces, ik hoef niets op te lossen. Een uitdaging voor iemand met ‘hulpverlener syndroom’ (ik wilde altijd iedereen ‘redden’).

Zijn

Ik neem een boompje verderop plaats in de schaduw. Ik doe mijn eigen ding, maar ben nabij.Verder lezen →