Vorige week kreeg ik zulke pareltjes onder ogen! Ik had kippenvel op mijn armen en een brok in mijn keel van trots en ontroering. De blogberichten van een aantal klanten van mijn traject waren zo prachtig geworden! Vrouwen die nog bang waren om zichzelf kwetsbaar op te stellen. Die nog niet wisten of ze goed genoeg konden schrijven en die mij nu zo konden raken met hun teksten, prachtig! Beide dames die mij vrijdag hun teksten mailden beschreven een heftig moment, dat ze echt geraakt had en ik kon niet anders dan met ze meeleven. In mijn ogen is dat wat de beste blogberichten doen, mensen meenemen, mensen raken. Soms voel ik tijdens het lezen mijn keel bijna dichtgeknepen worden, of ervaar ik, tijdelijk, de diepe wanhoop van de schrijfster mee. Daarom hamer ik er ook op dat ze altijd terug keren naar hun kracht. Je wilt je lezers niet zo achterlaten na het lezen van je bericht.
Durf jij bang te zijn?
We zitten na een prachtig verbindend weekend, waarin we beiden (ver) buiten onze comfort zone moesten gaan, samen in een restaurantje. Het is prachtig weer, dus iedereen zit buiten en wij zitten, lekker knus, met zijn tweetjes binnen. Als verliefde pubers houden we elkaars hand vast. En dan, heel plotseling tussen de nummers van de Blues Brothers door, vangt mijn oor een prachtige zin uit een Nederlands liedje. Bijzonder hoe ineens je ‘moerstaal’ dan dieper doordringt. Het was het liedje ‘Ravijn’ van Veldhuis en Kemper. Ik citeer het niet, omdat dat niet zomaar mag, maar de boodschap was dat om de mooiste dingen te kunnen ‘vangen’ je bang moet durven zijn. En dat is zo waar!
Bang zijn is niet altijd erg
Heb jij ook weleens een Blèh dag?
Heb jij ook weleens zo’n dag dat je alleen maar Blèh denkt? Nergens zin in, beetje sipjes. Zo’n ik wil op de bank met een kopje thee, een dekentje en een goed boek dag? Weet je ook hoe het komt dat je ze hebt? En wat doe je ermee? Mogen ze er zijn, of moet je dan toch vooral aan de slag van jezelf?
Ik heb vandaag zo’n dag en ik weet heel goed waar hij vandaan komt.Verder lezen →
Ik durfde het niet, maar ik deed het wel!
“Ik doe het wel” zei hij vol vertrouwen tegen de trainer. Hij kwam, razendsnel omgekleed, in het blauwe keepertenue naar buiten lopen. Sloeg de keeperhandschoenen eens hard tegen elkaar. Zijn gezichtje stond vastberaden. Eenmaal in het doel dook hij een keer naar de rechterhoek, toen naar de linker.
Hij was er klaar voor.
Hij stapte gewoon in de rol
Afgelopen weekend werd de keeper van het voetbalteam van onze jongste uitgeleend aan het andere team. Toen we dat donderdagavond hoorden, zei hij: “Kun je de trainer even appen dat ik écht niet wil keepen?” Vrijdag was dat al: “Doe mijn keeperhandschoenen morgen maar wel in de tas. Als niemand anders wil, doe ik het wel.” Verder lezen →
Machteloos!
Wat jij kunt doen om de wereld om je heen beter te maken.
Bosbranden in de Amazone. Leed in de wereld. Wat kan het ons aangrijpen! Helemaal als je wat sensitiever bent dan de gemiddelde mens, kan het keihard binnen komen. Ik kijk om die reden al jaren geen nieuws meer, beeld erbij maakt dat het tien keer zo hard binnenkomt. Ik hoor weleens wat op de radio, maar dat kan ik makkelijker loslaten. Nieuws volgen maakt dat ik me machteloos voel en het maakt me verdrietig. Als dat gevoel me bekruipt, dan ga ik nadenken of ík iets aan de situatie kan veranderen. Meestal is dat niet zo, behalve liefdevolle gedachten erheen sturen, wat ik dan ook zeker doe. Maar verder? Wat kan ik als nietig persoontje doen voor die hele grote wereld?
(Ik kan me overigens voorstellen dat je je afvraagt wat dit in hemelsnaam met bloggen te maken heeft, maar hou nog even vol, daar kom ik nog! 😊)
Wat kan ik doen?
Als we ons machteloos voelen over het leed in de wereld, kunnen we ons altijd afvragen: Wat kan ik doen? Verder lezen →
Gun jezelf de stappen die je zet
Donderdag zat ik met mijn man – in een romantisch Italiaans restaurantje, kaarsje op tafel, heerlijke risotto voor mijn neus, wijntje erbij – te sparren over mijn onderneming. Tja, zelfs tijdens een etentje. Wij bespreken altijd alles samen, dus ook mijn onderneming en de wijzigingen die ik daarin aanbreng. Hij vroeg me of ik me nu ging richten op grote ondernemers, die meer dan een ton per jaar omzetten. Nou nee, dat doe ik (nog) niet. Waarom niet? Omdat ik vind dat ik dan eerst zelf moet weten hoe het voelt en die schoenen nog een maatje te groot voor mij zijn. Ik vind wel dat ik mag groeien en mijn ‘ideale klant’ (niet bepaald mijn favoriete term) dan met mij mee mag groeien, maar ik moet wel weten in wat voor proces mijn klanten zitten en bij de grootverdieners heb ik nog geen idee. Loopt mijn onderneming steeds lekkerder? Ja zeker! Weet ik dus hoe het voelt om steeds verder te groeien? Ook dat. Maar ben ik al een grote ondernemer die een heel team nodig heeft om haar onderneming te draaien? Nope!Verder lezen →
Flutmoeder!
“Maar mama, ik wil nú in het zwembahad!” jengelt mijn jongste. “Kom op zeg! Dat heb ik je toch allang uitgelegd? Je mag nu even níet in het zwembad!” zeg ik veel harder dan ik wil. Hij slaat zijn armen over elkaar en begint boos te huilen. Ik loop naar boven en ga op bed liggen. Even afkoelen voor ik echt ontplof. Ik ben de hele middag voor ze in de weer geweest. Het is bloedheet buiten, daar word ik echt niet gezelliger van. Binnen is het te doen, als ik me heel rustig hou. We hebben net thuis bioscoopje gespeeld. Ik heb kindersangria gemaakt en popcorn voor ze gekocht. Zo hebben we uiterst kalm op de bank een leuke film gekeken. Ik voelde me even Supermama. Ik leek wel zo’n Instagram mama: Kleurrijke ‘sangria’ met een rietje en framboosjes erin, leuk bakje popcorn. Zeer Instawaardig (zeker als je fotografeert vanuit een hoek dat je de ontplofte bende – want geen puf om op te ruimen met de warmte – niet ziet). Helaas voel ik me nu weer een flutmoeder. Verder lezen →
Je moet helemaal niets!
Zeker nu niet
“Als ik zeg dat jij links moet, dan ga je rechts” zei mijn moeder altijd. Hoewel ik tegenwoordig eigenlijk alleen nog van mezelf dingen ‘moet’, kan ik er nog steeds een beetje dwars van worden. Hoezo moet ik dat? Ik moet helemaal niets! Zo rond de vakantieperiode wordt er nog weleens wat ‘moeten’ om je oren gegooid. Je moet voluit relaxen in je vakantie, werken aan je bedrijf doe je maar op een ander moment. Of: Je moet juist wel bloggen in je vakantie en vooral ook blijven posten op social media, je bedrijf mag niet stilstaan als jij even weg bent. En voor beiden is (heel) wat te zeggen, maar wat mij betreft is het enige dat je ‘moet’, je aanpassen aan wat voor jou goed voelt.Verder lezen →
Vertel het aan mijn hart
Vertel het aan mijn hart
Fluister, schreeuw of zing
Geef het alle liefde
Die ik nooit ontving
Vertel het aan mijn hart
Zeg het dat ik er mag zijn
Dat ik ertoe doe
Zelfs al heb ik pijn
Laat mij me herinneren
Wat ik diep van binnen weet
Maar wat ik in dit leven
Nog veel te vaak vergeet
Nadia, 30-6-2019
Een nieuwe laag raakbaarheid
Zo, dat is een nieuwe laag raakbaarheid voor mij, zomaar een gedicht met jullie delen. Mijn gedichten voelen altijd nog kwetsbaarder dan mijn blogberichten, zelfs de allerpersoonlijkste.Verder lezen →
Ben jij ook ‘anders’?
Bijna iedereen kent de zucht-zwijmel-geef-mij-ook-zo’n-vent scène dat Mark Darcy in Bridget Jones’s Diary tegen haar zegt: “I like you, just as you are”. Haar vrienden zijn verbaasd, niet dunner? Niet met grotere borsten? Gewoon zoals ze is? Hoe vaak komt het nu voor, dat mensen je leuk vinden, precies zoals je bent? Zeker als je misschien een beetje ‘anders’ bent?
Anders
Ik was mijn hele leven misschien wel een beetje anders. Als kind vond men het nog schattig, dat onbevangen kwebbelkousje, maar gaandeweg werd ik meer en meer ‘de vreemde eend in de bijt’. Als puber probeerde ik uit alle macht bij de meute te horen, maar ergens voelde ik zelfs toen al: geen Nike schoen zou ooit goed genoeg zijn, want ik was niet zoals de rest. Ik begon te zien dat de meerderheid mij niet goed genoeg vond zoals ik was.Verder lezen →