Heb jij ook weleens zo’n dag dat je alleen maar Blèh denkt? Nergens zin in, beetje sipjes. Zo’n ik wil op de bank met een kopje thee, een dekentje en een goed boek dag? Weet je ook hoe het komt dat je ze hebt? En wat doe je ermee? Mogen ze er zijn, of moet je dan toch vooral aan de slag van jezelf?
Ik heb vandaag zo’n dag en ik weet heel goed waar hij vandaan komt.Verder lezen →
“Ik doe het wel” zei hij vol vertrouwen tegen de trainer. Hij kwam, razendsnel omgekleed, in het blauwe keepertenue naar buiten lopen. Sloeg de keeperhandschoenen eens hard tegen elkaar. Zijn gezichtje stond vastberaden. Eenmaal in het doel dook hij een keer naar de rechterhoek, toen naar de linker.
Hij was er klaar voor.
Afgelopen weekend werd de keeper van het voetbalteam van onze jongste uitgeleend aan het andere team. Toen we dat donderdagavond hoorden, zei hij: “Kun je de trainer even appen dat ik écht niet wil keepen?” Vrijdag was dat al: “Doe mijn keeperhandschoenen morgen maar wel in de tas. Als niemand anders wil, doe ik het wel.” Verder lezen →
Bosbranden in de Amazone. Leed in de wereld. Wat kan het ons aangrijpen! Helemaal als je wat sensitiever bent dan de gemiddelde mens, kan het keihard binnen komen. Ik kijk om die reden al jaren geen nieuws meer, beeld erbij maakt dat het tien keer zo hard binnenkomt. Ik hoor weleens wat op de radio, maar dat kan ik makkelijker loslaten. Nieuws volgen maakt dat ik me machteloos voel en het maakt me verdrietig. Als dat gevoel me bekruipt, dan ga ik nadenken of ík iets aan de situatie kan veranderen. Meestal is dat niet zo, behalve liefdevolle gedachten erheen sturen, wat ik dan ook zeker doe. Maar verder? Wat kan ik als nietig persoontje doen voor die hele grote wereld?
(Ik kan me overigens voorstellen dat je je afvraagt wat dit in hemelsnaam met bloggen te maken heeft, maar hou nog even vol, daar kom ik nog! 😊)
Als we ons machteloos voelen over het leed in de wereld, kunnen we ons altijd afvragen: Wat kan ik doen? Verder lezen →
Donderdag zat ik met mijn man – in een romantisch Italiaans restaurantje, kaarsje op tafel, heerlijke risotto voor mijn neus, wijntje erbij – te sparren over mijn onderneming. Tja, zelfs tijdens een etentje. Wij bespreken altijd alles samen, dus ook mijn onderneming en de wijzigingen die ik daarin aanbreng. Hij vroeg me of ik me nu ging richten op grote ondernemers, die meer dan een ton per jaar omzetten. Nou nee, dat doe ik (nog) niet. Waarom niet? Omdat ik vind dat ik dan eerst zelf moet weten hoe het voelt en die schoenen nog een maatje te groot voor mij zijn. Ik vind wel dat ik mag groeien en mijn ‘ideale klant’ (niet bepaald mijn favoriete term) dan met mij mee mag groeien, maar ik moet wel weten in wat voor proces mijn klanten zitten en bij de grootverdieners heb ik nog geen idee. Loopt mijn onderneming steeds lekkerder? Ja zeker! Weet ik dus hoe het voelt om steeds verder te groeien? Ook dat. Maar ben ik al een grote ondernemer die een heel team nodig heeft om haar onderneming te draaien? Nope!Verder lezen →
“Maar mama, ik wil nú in het zwembahad!” jengelt mijn jongste. “Kom op zeg! Dat heb ik je toch allang uitgelegd? Je mag nu even níet in het zwembad!” zeg ik veel harder dan ik wil. Hij slaat zijn armen over elkaar en begint boos te huilen. Ik loop naar boven en ga op bed liggen. Even afkoelen voor ik echt ontplof. Ik ben de hele middag voor ze in de weer geweest. Het is bloedheet buiten, daar word ik echt niet gezelliger van. Binnen is het te doen, als ik me heel rustig hou. We hebben net thuis bioscoopje gespeeld. Ik heb kindersangria gemaakt en popcorn voor ze gekocht. Zo hebben we uiterst kalm op de bank een leuke film gekeken. Ik voelde me even Supermama. Ik leek wel zo’n Instagram mama: Kleurrijke ‘sangria’ met een rietje en framboosjes erin, leuk bakje popcorn. Zeer Instawaardig (zeker als je fotografeert vanuit een hoek dat je de ontplofte bende – want geen puf om op te ruimen met de warmte – niet ziet). Helaas voel ik me nu weer een flutmoeder. Verder lezen →
“Als ik zeg dat jij links moet, dan ga je rechts” zei mijn moeder altijd. Hoewel ik tegenwoordig eigenlijk alleen nog van mezelf dingen ‘moet’, kan ik er nog steeds een beetje dwars van worden. Hoezo moet ik dat? Ik moet helemaal niets! Zo rond de vakantieperiode wordt er nog weleens wat ‘moeten’ om je oren gegooid. Je moet voluit relaxen in je vakantie, werken aan je bedrijf doe je maar op een ander moment. Of: Je moet juist wel bloggen in je vakantie en vooral ook blijven posten op social media, je bedrijf mag niet stilstaan als jij even weg bent. En voor beiden is (heel) wat te zeggen, maar wat mij betreft is het enige dat je ‘moet’, je aanpassen aan wat voor jou goed voelt.Verder lezen →
Nadia, 30-6-2019
Zo, dat is een nieuwe laag raakbaarheid voor mij, zomaar een gedicht met jullie delen. Mijn gedichten voelen altijd nog kwetsbaarder dan mijn blogberichten, zelfs de allerpersoonlijkste.Verder lezen →
Bijna iedereen kent de zucht-zwijmel-geef-mij-ook-zo’n-vent scène dat Mark Darcy in Bridget Jones’s Diary tegen haar zegt: “I like you, just as you are”. Haar vrienden zijn verbaasd, niet dunner? Niet met grotere borsten? Gewoon zoals ze is? Hoe vaak komt het nu voor, dat mensen je leuk vinden, precies zoals je bent? Zeker als je misschien een beetje ‘anders’ bent?
Ik was mijn hele leven misschien wel een beetje anders. Als kind vond men het nog schattig, dat onbevangen kwebbelkousje, maar gaandeweg werd ik meer en meer ‘de vreemde eend in de bijt’. Als puber probeerde ik uit alle macht bij de meute te horen, maar ergens voelde ik zelfs toen al: geen Nike schoen zou ooit goed genoeg zijn, want ik was niet zoals de rest. Ik begon te zien dat de meerderheid mij niet goed genoeg vond zoals ik was.Verder lezen →
Als je wilt (leren) bloggen, wil je schrijven voor een ander, om een ander te helpen, te raken, te inspireren en mogelijk om een ander te motiveren klant bij je te worden. Maar hoe vaak schrijf je voor jezelf? Mogen sommige teksten ook gewoon voor jezelf zijn? Schrijven kan belangrijke inzichten geven. Juist ook de stukken die je niet deelt. Zo pel je steeds weer laagjes af en kom je steeds dichter bij wie je werkelijk bent.
Een mooie manier om voor jezelf te schrijven, is door op papier een vraag te stellen die je in je hoofd hebt en te kijken wat er ontstaat op je papier.Verder lezen →
De eerste opdracht die we op ons retreat op Samos deden was de volgende:
Neem een moment in gedachten dat je intens gelukkig was en/of je je intens geliefd voelde. Ga terug naar dat moment.
Pak je pen en begin te schrijven over het volgende:
Wat voelde je? Niet alleen in jezelf, maar ook letterlijk. Werd je hand vastgehouden? Kreeg je een kus op je wang? Of iets heel anders?Verder lezen →